Dziewczynki na prawo, chłopcy na lewo

Marta zrobiła Owsiankę na Wypasie i wyjechała w dzień dziecka. Razem z Katie pedałują wzdłuż wybrzeża do Cairns. Na dzień dzisiejszy wszystko wskazuje na to, że nie będziemy już razem pedałować. Nie jest łatwo o tym pisać. Z tego powodu długo nie pisałem. Nie wiedziałem co mam napisać. Z resztą dalej nie wiem.

Wiem tylko, że nie potrafię realizować swojego wielkiego marzenia i uszczęśliwiać Martę jednocześnie. Co zrobić, gdy granica kompromisu zostaje osiągnięta przez obydwie strony? Wybieram marzenie, bo tak mi podpowiada wewnętrzny głos, który nigdy wcześniej nie był tak silny. Ostatecznym sędzią tej decyzji niech będzie czas.

---

Dziewczyny wyjechały, a my jeszcze pracowaliśmy ponad dwa tygodnie aby skończyć robotę. Po krótce: Ryszard przyleciał, odebrał, zapłacił i poleciał. Malowania mam dosyć na najbliższy czas. Spakowaliśmy się i wyjechaliśmy 18 czerwca – w pierwszy dzień Ramadanu. Plan jest prosty: Dojechać do Kathrine w Terytorium Północnym, przez outback, głównie sawannę. Gladstone > Longreach > Winton > Mount Isa > Dodgadee > Kathrine. Tak jak napisałem – plan jest prosty… 😉

 

Za nami dopiero pięć dni jazdy, a już masa wrażeń. Noclegi na dziko – ja w namiocie a Zander w hamaku wynalazku. Trochę statystyki:

Kilometrów: 341. Średnio 70 dziennie, więc nie najgorzej.

Widzianych kangurów: 1 – rano przy namiocie, gdy kicał w stronę wodopoju.

Rozjechanych kangurów: 26 zidentifikowanych, plus jeden lis, jedno nie wiadomo co o sierści kota dachowca, lecz wielkości dorosłej świni oraz masa kości nie wiadomo czyich.

Przyjaznych trąbnięć: 24

Nieprzyjaznych: 0 – chyba, że nie wszystkie były przyjazne 😉

Złapanych gum: 1 – u mnie

Pękniętych szprych: 1 – u Zandera. Mamy nadzieję na wymianę i centrowanie koła w Emerald.

Pociągów drogowych: 7 plus cała masa torowych. To znak, że cały czas jesteśmy na terenach wydobywczych. Pociągi wagonów mają ze czterdzieści. Tak naprawdę 105 – policzyłem. Musiałem się w tym celu zatrzymać, aby mieć punkt odniesienia; jedna lokomotywa z przodu, dwie w środku i jedna na końcu plus 101 wagonów pełnych urobku. Tylko takie pociągi można tutaj spotkać i nie trzeba czekać długo. Śmigają w tę i z powrotem o każdej porze dnia i nocy. Złoża węgla kończą się za Emerald. Wtedy stanie się ciszej i co ważniejsze – bezpieczniej. Taki pociąg drogowy pcha przed sobą masę powietrza, które przy wyprzedzaniu najpierw nas popycha do przodu a następnie zasysa do środka drogi. Nieciekawie, gdy dzieli nas metr, co się niestety zdarza.

Samochodów w rowie po dachowaniu: 2 – w tym jeden pancernik jadący z przyczepką w konwoju wojskowym – dachował minutę po tym jak nas wyprzedził…

Nasz dzień trwa krótko, bardzo krótko. Podczas, gdy Wy macie letnie przesilenie i Noc Kupały, my mamy zimowe przesilenie i najkrótszy dzień roku. Słońce dziś zaszło o 17:25, a o 17:50 już jest ciemno jak sami Wiecie gdzie. Oprócz tego nocą bywa okropnie zimno. Niby 7 stopni i wiatru prawie żadnego, ale powietrze jakieś wilgotne i w naszych letnich śpiworach wcale nie jest nam do śmiechu o czwartej nad ranem. Praktycznie co noc dodaję kolejną warstwę ciuchów, a budzę się i trzęsę z zimna tak samo. Bielizna termiczna, 4 koszulki w tym jedna z długim rękawem, polar. Na dole: pidżama z poliestru, spodnie oddychające oraz dżinsy, na stopach dwie pary skarpet. Na to wszystko liner i dopiero śpiwór. Więcej sensownych warstw nie mam. Mam nadzieję, że się ociepli albo się przyzwyczaję, czyli raczej to drugie, bo śpiwór zimowy dopiero do mnie leci…

Nie ma jednak co narzekać! Jest wyprawa. Jest przyjaciel. Jest dobrze. Dla takich poranków jak wyżej chce się żyć. Dla takich zachodów słońca jak niżej również.

Wczoraj jechaliśmy po zmroku śpiesząc w gościnę do Stuarta i Jenny, czyli na pierwszy gorący prysznic od miesiąca i spanie w normalnym łóżku od trzech i pół miesiąca. Dzisiaj dzień relaksu, uzupełnienie zapasów, pranie, serwisowanie, biurowanie. Bolą nas tyłki, ścięgna Achillesa, a Zandera na dodatek kolano.

Co zrobisz? Taki los. 🙂

Następny wpis będzie iście przebojowy! Zostańcie z nami!