Mój pierwszy raz

Jakub Porada (TVN): Wytłumacz naszym widzom skąd, mimo wszystko to się wzięło, że za punkt startowy wybrałeś Sydney, a nie np. Casablankę? Jakaś zasada przecież musiała Ci przyświecać w Twoim planie…

Ja: Hmmm. Sydney jest na literę “S”, tak samo jak Szczecin…

Jakub Porada (TVN): (śmiech) I to wystarczyło? Powiem szczerze, że co raz bardziej jestem zaintrygowany tym wywiadem…

Mówię prawdę. Postanowiłem przejechać dystans dzielący Sydney i rodzimy Szczecin rowerem, patrząc na wiszącą na ścianie mapę świata. Jednak jeżdżenie palcem po mapie, a rowerem po świecie, to przecież dwie różne sprawy. To też prawda. Gdzieś musiałem bardziej konkretnie zacząć. Jakoś musiałem dojść do wniosku, że jestem w stanie tego dokonać, a do tego sama wyobraźnia  nie wystarczy. Potrzebne jest jakieś, choćby najmniejsze doświadczenie…

Czy to prawda? Czy w istocie, potrzebny jest staż do czynności tak prostej, jak jazda na rowerze?  Nie. Wcale tak nie jest i przyszło mi poznać ludzi, którzy nagle, bez jakiegokolwiek doświadczenia w podróżowaniu jednośladem, postanowili przemierzyć nim kawał świata. Dokładniej mówiąc, do głowy przychodzą mi dwie osoby: Daniel (Brytyjczyk w moim wieku, z którym nocowaliśmy pod jednym dachem w Queensland w Australii), który postanowił przejechać z Nowej Zelandii do Paryża, oraz Kher Yee (Malajka), która  wymyśliła, że z Paryża wróci jednośladem do rodzimego Kuala Lumpur. Daniel, o którym już pisałem tutaj, zainwestował w sprzęt najwyższej klasy (część dostał od sponsorów), aby przejechać z Nowej Zelandii do Paryża. Z kolei młodziutka Kher Yee, o której pisałem tutaj, miała do dyspozycji tylko ułamek budżetu Daniela, więc poprosiła o złożenie roweru wyprawowego z używanych części (za niektóre nie musiała płacić, resztę ekwipunku jej podarowano).

Co ich łączy? W momencie rozpoczęcia pedałowania, obydwoje byli rowerowymi żółtodziobami. Z pewnością nie brakowało im wyobraźni, choć Daniel założył sobie karkołomne ultimatum (chciał przejechać 20 tys. km w pół roku, by zdążyć na konferencję ONZ w Paryżu, gdzie miał mówić o zmianach klimatycznych), podczas gdy Kher Yee nie potrafiła napompować koła i nie wiedziała po co jej śpiwór w Europie w marcu. Obydwoje mieli też wystarczająco wsparcia ze strony społeczności internetowych. Ich posty cieszyły się dużym zainteresowaniem. Co jeszcze ich łączy? A no to, że obydwoje nie ukończyli zaplanowanej trasy. W Chinach Daniel wsiadł do pociągu transsyberyjskiego i wysiadł zeń na Litwie. Z kolei Kher Yee skończyła pedałowanie gdzieś na Bałkanach.

Jaki z tego morał? Absolutnie żaden. No bo jakiż wniosek możnaby wysnuć na przykładzie zaledwie dwóch zapaleńców, szczególnie że można by przeciwstawić im dziesiątki osób, które też wystartowały z niczym, a jednak mimo wszelkich trudności zrealizowały założone cele? Próżno szukać tu maksymy, która przetrwałaby próbę krytyki. Więc o co mi w ogóle chodzi? Co usiłuję powiedzieć? Patrząc na swoje doświadczenia, nasuwają mi się trzy myśli:

1. Po pierwsze: Nie mów nikomu o swoich celach, z wyjątkiem osób bezpośrednio zaangażowanych! Ogłoszenie wszem i wobec Twoich planów zaspokoi Twoje ego w takim stopniu, że będziesz mniej zmotywowany do wykonania ciężkiej pracy. Brzmi znajomo? Dla mnie aż nadto!
2. Po drugie: Prawdą jest, że realizacji marzeń nie powinno się odkładać w nieskończoność, ale kolejną prawdą jest, że marzenie, które wystarczająco w Tobie dojrzało, to takie, na którego pełną realizację będziesz dostatecznie gotowy. Innymi słowy, motywacja pochodząca z wewnątrz musi być wystarczająco silna. O tym dowiesz się więcej z mojej książki.
3. Po trzecie i najważniejsze: Zapomnij o punktach 1 i 2. Po prostu rób swoje. Nie po to wyposażono Cię w rozum, duszę i serce, żebyś kierował się w życiu (wyłącznie) radami innych ludzi!

A mój początek był taki. Rok 2012, z Gdańska do Świnoujścia, możliwie jak najbliżej brzegu Bałtyku, w sześć dni. Pomyśleć, że wtedy nazywałem to “wyprawą”! 😉

A Ty? Jakie jest (lub było) Twoje marzenie i jakie pierwsze konkretne kroki podjąłeś w kierunku jego realizacji?