Nature Territory

Tak głosiła tablica na granicy stanów Queensland i Terytorium Północnego, czyli Northern Territory. Okazało się to nie być pustym chwytem marketingowym, a najprawdziwszą prawdą. Do tej pory nigdy nie obcowałem z dziką naturą tyle, co tutaj i teraz. W momencie pisania tych słów nieopodal szaleje burza. Żeby ją obserwować w całej okazałości wystarczy, że opuszczę swój pokój i zrobię osiem kroków.

Gdy zgaszę światło w kuchni nastaje całkowita ciemność. W okolicy nie ma żadnego źródła sztucznego światła. Wzrok kieruję w stronę błysków. Ciemność. Ciemność… BLASK! Czy to miało kształt tornada? BLASK! Tak, wielki lej z ciemnych chmur, podświetlany od wewnątrz piorunami. Nigdy takiego czegoś nie widziałem. Burza w pigułce, ale wcale nie wydaje się mała i widzę ją całą. Ściany tego komina z chmur nie pozwalają zobaczyć kształtów błyskawic w jego środku; widzę tylko podświetlany co parę sekund sam komin. Mam przed sobą perfekcyjną burzę, ale jej nie słyszę. Jest więc albo daleko, minimum dwadzieścia kilometrów, albo te wyładowania są bezdźwięczne – może nie sięgają ziemi. Idzie na zachód i najwyraźniej o nas nie zahaczy. Bywały jednak już takie, które o nas nie zapomniały…

Miesiąc wcześniej

Tu nie rozróżniamy czterech pór roku wyznaczających cykl w Europie. Są tylko dwie pory: sucha oraz deszczowa. W porze suchej z nieba nie spadła ani jedna kropla przez sześć miesięcy. Bezchmurne niebo i słońce każdego dnia, temperatura ok. trzydziestu trzech stopni. Jest początek października i zaczyna się buildup, czyli faza przejściowa. Na niebie pojawiają się pierwsze obłoczki, a powietrze robi się ciężkie. Odczuwalna zmiana ciśnienia. Pojawia się co raz więcej chmur i już wygląda, jakby miało za chwilę padać, ale jednak się przejaśnia. I tak przez prawie dwa miesiące, podczas gdy temperatura powoli wzrasta. W końcu wielka ciemnoszara chmura idzie prosto na nas. Nagle zrywa się silny wiatr i wali piachem po twarzy. Pierwsze krople przylatują pchane przez wiatr. Następne jakby wylane z cebra, a z drugiego grad i teraz woda i lód spadają na nas jednocześnie. Widoczność ogranicza się z parunastu kilometrów do dwustu metrów, a my cali mokrzy pędzimy schować traktory i siebie pod dachem magazynu.

Koniec pory suchej to jednocześnie koniec zbiorów arbuzów. Wszyscy wyjechali już wiele tygodni temu. Zostałem ja i Zander. To niezwykłe miejsce i czas, który tu spędziłem również był niezwykły, pouczający. Nie było różowo, zdecydowanie nie różowo. Praca najwyraźniej nie ma być różowa i już. Bajka o rolniku to jedna strona medalu, a to jest jego druga strona. Nie dogadywałem się wieloma osobami, z którymi nie dość że pracowałem to także mieszkałem. Praca i życie osobiste zlały się w jedno. W takich sytuacjach trzeba uważać na wszystko co się mówi i do kogo, co samo w sobie jest wbrew mojej naturze. Czasami moje najlepsze intencje przynosiły rezultat odwrotny do zamierzonego. To bywało frustrujące. O wiele lepiej odnalazł się tu Zander. Według mnie w tym kontekście pływa jak ryba w wodzie. Zapytany o to stwierdził, że pomagają mu doświadczenia z dzieciństwa i wczesnej młodości, bowiem spędził na farmie dziadka w Zachodniej Wirginii wiele miesięcy i dzięki temu intuicyjnie wie co należy skończyć danego dnia, czego nie trzeba, co komu zgłosić i tak dalej. Prawie tak jakby potrafił porozumiewać się nieznanym mi językiem. Szczerze powiedziawszy, to mój kompan zawsze i wszędzie dogaduje się lepiej z ludźmi, nawet gdy nie mówią oni po angielsku. Dobrze, że tworzymy z Zanderem mocny zespół, dzięki czemu nas nie rozdzielono i obydwoje trwamy tu mimo żmudnej roboty i piekielnego gorąca. Gdyby nie Zander już dawno by mnie tutaj nie było.

Faster. Harder. Zander.

Po Australii długo nie odwiedzę kraju angielsko-języcznego. Najzwyczajniej nie będzie takiego na mojej drodze. Nieznajomość lokalnego języka zmusi mnie więc do słuchania, a mniej interakcji to mniej nieporozumień. Angielskim władam zbyt śmiało i tu jest pies pogrzebany. Potrafię wyrazić wszystko, co mam na myśli, a czasami lepiej jest milczeć. Głupi kiedy milczy, za mądrego ujdzie, lub dosadniej:

Dlatego dwie uszy, jeden język dano, iżby mniej mówiono, a więcej słuchano.

Lubię deszcz

A co, a jak, ja lubię deszcz

Zwłaszcza kiedy nagle,

Z nieba sobie lunie.

A ludzie się chowają,

I pod dach uciekają!

Chłodny deszcz oczyszcza powietrze i spłukuje troski. Pozwala rozprostować duszę.  Wraz z nim zjawiają się nowi współlokatorzy, z którymi również należy obchodzić się ostrożnie.

Cześć. To moja toaleta.

Poranna niespodzianka…

Koniec pracy na farmie oznacza koniec pracy na dłuższy czas. Jeśli dobrze pójdzie, to budżet, który udało mi się zgromadzić w Australii, wystarczy aby dojechać do Polski w przeciągu dwóch lat. Nie ukrywam podekscytowania. Przede mną czas pełen wyzwań i decyzji. Życie podróżnika jest pod tym względem wymagające, jednak tym razem, to ja będę czuł się jak ryba w wodzie. Wszak ryby to mój znak zodiaku!